Laatste update: 26 oktober 2013, 20.00 uur. 
Verslag dag 19 t/m 21 geplaatst.

Dagboek ten einde

De eerste drie weken van onze reis stonden in het teken van de Challenge. Vanaf nu is het een vakantie zoals bijna elke; zon, zee, strand, lekker eten, niks doen en bijkomen. Niet erg interessant om over te bloggen dus. We zullen zodra we het kunnen het verslag compleet maken met de foto’s zodat jullie als trouwe volgers nog een visuele indruk kunnen krijgen bij de dagverslagen. Iedereen bedankt voor de leuke berichtjes, smsjes en mailtjes en bovenal voor de steun!

Groetjes uit Gambia van Evelien, Richard en Sharon!

Dag 21 Projectbezoek

Vanmiddag staat ‘ons’ project op het programma. We zijn erg moe van de afgelopen 2 dagen dus we besluiten de ochtend niet mee te gaan naar 2 andere schoolprojecten. Achteraf blijkt het eerste project een super ontvangst en mooi project te zijn geweest met zang, dans en eten maar we gaven er meer om om uit te slapen en je kan niet overal bij zijn. We hebben alle drie het klokje rond geslapen en we vertrekken uitgerust naar Lemon Creek. Hier laat Richard de auto wassen zodat die netjes bij het project aankomt. Inmiddels is de auto zandkleurig met zandkorrel interieur voorzien van een heerlijke kleffe zweetlaag . We ontmoeten de overige projectbezoekers om 13.00 uur vlakbij het vliegveld en zetten koers naar Lamin. Daar worden we opgewacht door 320 kleuters. Zwaaiend met hun Nederlandse vlaggetjes, maken zij een feestelijke indruk. (maar ik ben met het verkeerde been uit bed gestapt.. vette pech voor de kleuters.. nee hoor… ) Het ziet er erg schattig uit en we worden toegezongen met allerlei ‘welcome’ liedjes en zelfs eentje zitten de onze namen in verwerkt. Een paar kinderen doen een ‘stukje’ en de meeste van ons pinken een traantje weg. Dit is een erg arm gebied en het schoolgebouwtje waar we nu staan is echt veel te klein voor al die kinderen. 4 kleine donkere kamers met een hele lading houten tafels en stoeltjes. Ook zijn de sanitaire voorzieningen (lees: voorziening, er is één gat in de grond achter een stuk golfplaat) erg slecht. We hebben een goede keuze gemaakt vinden we, want hier moet nodig wat gebeuren. We gaan met zijn allen naar de bouwplaats verderop waar de nieuwe school gebouwd gaat worden. Hier blijkt de hele fundering al gelegd te zijn de laatste dagen en ze hebben gewacht met het leggen van de eerste steen, zodat Peter Volkers dit mag gaan doen. Hij en zijn vrouw Tiny zijn de hoofdsponsors en initiatiefnemers van dit project. Peter is 73 jaar en is zelfs weer gaan werken in Nederland om dit project te kunnen bekostigen. We zijn erg onder de indruk van hun werk tot nu toe en zijn blij dat we hier aan bij kunnen dragen. Ook team LOC doneert een aanzienlijk bedrag zodat met al het geld wat er nu is naast de eerste nu ook de tweede verdieping van de school gebouwd kan worden. De manier waarop er gewerkt is ziet er goed uit. Het zijn zo op het eerste oog vakkundige bouwvakkers die zijn ingehuurd. We verlaten met een goed gevoel het project en besluiten naar Brikama market te gaan om Nyima op te zoeken. Na een kort bezoek aan de markt gaan we naar de compound. De kinderen zijn weer enorm blij om ons te zien en Sharon stelt zich aan iedereen voor. We krijgen zoals altijd meteen eten voor onze neus. Sharon heeft haar eerste ervaring met Afrikaans op de grond eten en ziet Fatu met een kindje op de rug lopen. Ze vraagt zich af hoe dat is en zonder te aarzelen hebben de Afrikaanse meiden haar de baby al op de rug gebonden zodat zij er vanaf dat moment mee kon lopen (Nou, als je eierstokken kan horen klapperen had je hier bij moeten zijn ). Op de terugweg naar ons appartement beseften we ons dat we nu helemaal niets meer ‘moeten’ en dat de we nu écht vakantie hebben (volledig zelf bepalen wat we wanneer doen). We hebben chips, chocola, ijs en cola gehaald bij de supermarkt en hebben lekker met zijn drieën op de bank een film gekeken op een Arabische filmzender (gelukkig wel in originele Engelse taal, want de ondertitels snappen we niks van). Morgen gaan we helemaal niets doen!

Dag 20 Officieel ontvangst en projectbezoeken

Wij verblijven niet in Lemon Creek in Bijilo maar een paar kilometer verderop in Kololi. We hebben twee grote appartementen met grote woonkamer, aparte keuken, aparte slaapkamer en badkamer. Het complex heeft een binnenplaats met zwembad en ligbedden en een supermarkt naast de deur. We moeten ons vandaag om 10.00 uur melden in Lemon Creek voor een officieel ontvangst door de Jammeh Foundation en opnames voor de Gambiaanse staatstelevisie GRTS. We zijn in Gambia dus 10.00 uur wordt 11.00 uur dus we hebben mooi de tijd om nog even met wat andere teams te kletsen. In Lemon Creek is er geen ‘gevecht’ om de kamers, want het hele complex is gereserveerd voor Challengers. Er is alleen beperkte beschikbaarheid over kamers met airco. En het is nu vlak na het regenseizoen redelijk benauwd ’s nachts. We horen aan dat er een wachtlijst is opgesteld dat mensen zich kunnen verplaatsen naar een kamer met airco. Gelukkig hebben wij dat probleem niet, want Richard werd zelfs wakker omdat het te koud was op de kamer J. Enfin, iedereen begint zich langzaam naar het restaurant te verplaatsen en er wordt een soort persconferentie opstelling gemaakt met Cor en gedelegeerden van de Jammeh Foundation achter een tafel met het gezicht naar ons toe. We worden bedankt, nogmaals bedankt en bedankt voor het bedanken. Vervolgens wordt elk team naar voren geroepen en krijgen we een certificaat van deelname en waardering en we mogen voor de camera plaatsnemen. Vanavond om 20.00 uur kunnen we onszelf dan terugzien op het nationale nieuws. Na de plichtplegingen en het nodige applaus “ik wil applaus..!!!” (voor intimi) gaan we projecten bezoeken. Vandaag staan er drie op het programma en omdat deze ons aanspreken gaan we mee. Eerst gaan we naar het SOS Kinderdorp in Bakoteh, vervolgens naar de Crisisopvang in Bakoteh en als laatste een stuk rijden naar Sanyang om de Ambulance te overhandigen. Het eerste project is hoogst uitzonderlijk dat je er naar binnen mag. 4 jaar geleden lieten ze Evelien nog voor een dichte deur staan toen ze aanbod vrijwillig mee te helpen. Ze mocht ook geen rondleiding. Ook nu was er maar toestemming voor de twee teams die ervoor hebben gereden. We trekken ons hier klaarblijkelijk niets van aan en gaan met zijn allen naar binnen. Na een korte tour mogen we weer vertrekken. Het voelt voor ons alsof ze niet op ons geld en onze bemoeienis zitten te wachten… We willen vertrekken maar de Jeep denkt daar anders over. We krijgen hem niet aan de praat en het lijkt alsof de accu het heeft begeven. Voor het eerst moeten we worden ‘aan geduwd’ en dit lukt gelukkig meteen. De rest van de dag blijft dit het geval en we zorgen steeds dat de auto met de kont naar achteren ergens staat zodat we 10 meter vooruit kunnen. Niet ideaal, maar met alle hulp om ons heen geen probleem. Het wordt zelfs een automatisme, zoals dat met een aantal auto’s al de hele reis het geval is. Het volgende project is de Crisisopvang in Bakoteh. Hier worden kinderen van alle leeftijden ondergebracht die om wat voor reden dan ook opvang nodig hebben. We zien een aantal baby’s op de grond liggen en al snel komen we erachter dat ze de meeste gewoon tussen het grofvuil hebben gevonden…De jongste baby is net 2 weken oud. Hier wordt het redelijk emotioneel en de mensen die besloten hebben voor dit project te rijden (team BB en Angie/Pino) besluiten hier te blijven om meer te weten te komen over het project. Ook doneren ze bijna al hun materialen aan het project, want het is een project met maar weinig faciliteiten. Hier kreeg je het idee dat financiële steun echt nodig is om het goede werk dat de mensen doen in stand te kunnen houden. Vervolgens gaan we naar Sanyang om daar de ambulance te doneren aan het health care centre. Niet alleen omdat we er graag bij willen zijn als de auto met het meeste verhaal wordt overhandigd, maar ook omdat Sharon graag wil zien hoe het eraan toe gaat in een medische post in een 3^e wereld land. Wat we trouwens niet verteld hebben is dat alle teams een bijdrage hebben geleverd aan de jongens van de ambulance zodat ze hun reis konden voortzetten na de grens in Marokko. We hebben bijna de volledig som aan smeergeld in Marokko met elkaar betaald, dus eigenlijk was het project een klein beetje van iedereen geworden. We werden door heel comité opgewacht. Er was een vertegenwoordiger uit de plaatselijke politiek, de Alkalo (burgemeester), afgevaardigde van de vrouwen, afgevaardigde van de mannen en de manager van het health care centre en een behoorlijke groep dorpsbewoners. Bijna alles moest vertaal worden van het Engels naar Mandinka en andersom en we werden weer bedankt, nogmaals bedankt en bedankt voor het bedanken, maar ze konden ons alles wijs maken want we verstonden er niks van J. De jongens van de ambulance werden ‘ereburger’ gemaakt en kregen een certificaat overhandigd en ze waren zo trots als een pauw. Erg leuk om te zien. Daarna nog een rondleiding gekregen en vooral Sharon stond overal vooraan en vond het super interessant. We zijn terug gegaan naar het hotel en hebben daar de auto weer weten te fixen. Lees: je roept wat er mis is en er staan meteen 4 teams onder je motorkap te loeren om het probleem te adresseren, terwijl jij lekker kan gaan zitten en kan aanschouwen hoe de een het net even beter weet dan de andere. We hebben hier de hele reis al zo’n geluk mee. Iedereen is zo behulpzaam en je hebt eigenlijk nooit het gevoel dat je er alleen voor staat. Echt met alles helpt iedereen elkaar zonder na te denken (of het nou om geldproblemen gaat, eten, auto of medische zaken, erg bijzonder hoe dit gaat met wildvreemden.. staat eigenlijk haaks op het ‘eigen volk eerst’ verhaal bij de hotels van eerder). Het wordt dus weer gefikst en het blijkt dat de startmotor door al het zand wat is vastgelopen. Later op de avond gaan we met de ‘standaard teams’ uit eten in Kololi. We hebben genoeg om over te praten, na het zien van de projecten van vandaag. Het is wederom gezellig en na weer een inspannende dag hebben we morgen nog eentje met ‘verplichtingen’. Daarna hebben we een week welverdiende vakantie!

Dag 19 Lac Rose – Bunjul (FINISH!!!)

Na een welverdiende dag bijkomen stond vandaag weer een lange dag op het programma. We moesten om 6.00 uur klaar staan om in konvooi naar de grens met Gambia te rijden. Dit betekende 5.15 uur opstaan en met frisse tegenzin de auto in stappen. Maar gelukkig is het de laatste keer vroeg opstaan, dus we hebben het er voor over . We hebben veel moeite om het konvooi goed op gang te krijgen want team Edjo heeft flinke koel problemen. We stoppen 3 keer kort en ook moet bijna iedereen nog tanken en brood halen. Na een uur zijn we dus nog nauwelijks opgeschoten. De wegen zijn erg slecht onderweg en we bereiden ons weer voor op een lang dagje. In de ochtend rijden we over wegen met enorme gaten erin. Ieder team slingert over de weg om de diepe kuilen te ontwijken en de meeste auto’s schommelen over de weg van de hoge belasting op de veren. Gelukkig valt de hitte in de ochtend wel mee omdat de zon weg is. Het is wel benauwd, maar het idee dat de finish nabij is en we na vandaag niet meer over zulke wegen hoeven rijden houdt de schwung er goed in. We komen na 7,5 uur rijden en 220 km verder (super hoog gemiddelde dus!) aan bij de grenspost Kartong. Dit gaat zoals bijna alles in Gambia super relaxed en we hebben binnen no time onze paspoorten terug met een stempel en er zijn geen problemen. We moeten ons wel haasten want de boot die ons de rivier over gaat brengen staat op ons te wachten. Het is nog 20 km naar Barra en daar gaan we de Gambia rivier oversteken. We onder onder begeleiding van een knotsgekke motoragent naar Barra geescorteerd. Hij laat ons midden op de weg rijden en stuurt elke tegenligger wildgebarend de berm in. In Barra aangekomen blijkt dat we niet allemaal in 1 keer de boot op mogen er staan al een aantal mensen 3 dagen te wachten om over te mogen en wij krijgen voorrang om met 11 auto’s de eerst volgende boot op te gaan. Gelukkig staan wij vooraan en mogen als een van de eersten de boot op. De overige teams moeten 3 uur wachten op de volgende boot. Cor besluit dat wij niet op ze gaan wachten in Banjul (wat eerst wel afgesproken was) en dat wij meteen al door gaan rijden naar hotel Lemon Creek in Bijilo. In Barra hebben we de auto voorzien van slingers en ballonnen. Echter heeft maar 1 lullig ballontje het gehaald. De hitte en kinderen hebben de andere laten sneuvelen.. Als eregasten mochten wij bij hoge uitzondering in Banjul onder de Arc de Triomph doorrijden. Dit mag normaal gesproken alleen de president. Een leuke ervaring omdat het heel uitzonderlijk is en het normaliter zelfs strafbaar is. De vijf teams waarmee we deze reis voor het grootste gedeelte hebben opgetrokken zitten allemaal in de eerste 11 ( na ja, eerste 11.. heel toevallig zijn er 12 de boot op gegaan.. hoe Pino dat geregeld heeft moeten jullie hem zelf maar vragen…) Ook onze steun en toeverlaat deze reis team BB heeft zich nog op de boot weten te wurmen en de pain in the ass van Cor is weer compleet; de groep met de grootste hoeveelheid zendtijd op de 27 mc bakkies.. op de weg naar het hotel werden nog even alle running gags van de reis over de bakkies geschreeuwd en we zijn groots ontvangen in Lemon Creek. Evelien en Richard zijn hier al eerder geweest en Evelien vond het een goed idee om de finish te vieren door allemaal met kleren en al in het zwembad te duiken. één voor éen ging iedereen onder luid gejuich het zwembad in en de voldoening was groot! erg groot! We hebben het geflikt! Na bijna 20 dagen zwoegen, prachtige wegen, slechte wegen, mooie plekken, leuke mensen en super ervaringen zijn we klaar! We hebben de zwaarte een beetje onderschat, maar eenmaal in het water waren we alles vergeten. Het was een super reis!

Morgen volgt een officieel ontvangst en worden we voor de Gambiaanse televisie gehuldigd.

Dag 18 Chillen at Lac Rose

Vandaag geen verslag, we liggen de hele dag aan het zwembad en zijn niet in staat om meer dan deze letters te typen. Wij vertrouwen op uw begrip

Dag 17 Saint Louis – Lac Rose (Dakar)

Eindelijk is het zover, we rijden vandaag naar de officiële finishplaats van de vroegere Dakar Challenge. Het is ieder voor zich, we hoeven niet meer in konvooi te rijden en kunnen dus rustig onze gang gaan. De meiden hebben gisteren afgesproken om om 10.00 uur ongeveer te vetrekken. Dit terwijl anderen om 8.00 uur al gingen. Wij wilden wat langer slapen en rustig ontbijten. Dit is ook gelukt. Alle drie als een blok geslapen na de dag van gisteren. Lekker ontbijtje gehad aan het zwembad en rond 10.15 uur waren we zover om te vertrekken. We konden nu bij daglicht zien waar we gisteren zijn aangekomen. We zitten dus in Saint Louis. Het blijkt een mooie stad te zijn met mooie ligging. Veel oud koloniale gebouwen zijn nog intact en de straten zijn voor Afrikaanse begrippen schoon en winkels zien er netjes uit. De vergelijking met Gambia is natuurlijk groot, het ligt in hetzelfde gebied (Gambia wordt volledig omringd door Senegal), de mensen behoren veelal tot de Wolof (stam) en dat is ook een grote meerderheid in Gambia (naast de Mandinka, Fula en Jola). Kleding, huizen, winkels lijken al erg op Gambia maar het is hier toch echt een stuk welvarender. Onderweg wordt dat bevestigd. De hoofdwegen zijn prima aangelegd, nette straten en mensen lopen er ook iets netter bij dan gemiddelde Gambiaan qua kleding. We rijden het laatste stuk door een voorgebied van Dakar en daar is het zoals in elke grote stad toch wel wat armoediger. We komen na een mooie rit (wel laatste kwart off-road) aan bij de verzamelplaats. Een luxe resort aan het Lac Rose. Gister werd verkondigd dat hier genoeg plaats was voor iedereen. Dit bleek niet het geval. Toen wij aankwamen was alles al vol! Alleen Team Potvis en Team Tuk die van tevoren hadden geboekt waren welkom. Op dat moment kwam Ge (de eenzame motorrijder) aangezet die ons wist te vertellen dat het inderdaad vol zat (Wel jammer, want het zag er geweldig uit!) en dat er al andere teams aan het rond zoeken waren naar andere hotels. Hij nam ons mee naar een hotel er tegenover, maar dit bleek in vergelijking met de luxe van het hotel waar we zouden verblijven een behoorlijke bouwval. Erg jammer als je eindelijk een rustdag in het vooruitzicht hebt. Echter waren er nog meer teams, dus de onderlinge concurrentie kon weer beginnen. Al gauw had team X een resort gevonden waar voldoende plaats zou zijn voor elk team. Hier zijn we dan ook naartoe gegaan en na wat onduidelijkheid over de verdeling van kamers met ventilatoren en zonder ventilatoren hebben we toch een prima kamer gekregen. De baas zou zorgen voor ventilatoren op elke kamer dus dat werd uiteindelijk mooi opgelost. Sharon gaat even twee nachtjes met Els van adhd op een kamer. Ze kunnen het goed met elkaar vinden en zo zijn zowel Els als Sharon even weg van hun team en kunnen zij ook even hun privé hebben. We zijn wel tot de conclusie gekomen dat we het hartstikke goed doen met zijn drietjes en dat we erg blij zijn dat we het allemaal op deze manier gedaan hebben.

We zijn rond 17.00 uur lekker in het zwembad gaan liggen en Frans (Pino) heeft bij het onderhandelen over de kamers bedongen dat we er een avond maaltijd bij kregen. Lekkere kip van de grill. We hebben tot middernacht in het zwembad gezeten, lekker bijkomen onder het genot van een drankje, loungemuziek en de volle maan. Het water was niet alleen lekker om in te liggen maar hield ook de grote hoeveelheden muggen van ons lijf. Gelukkig hadden we er op de kamer geen last van en de klamboe heeft voor het eerst dienst kunnen doen. Morgen voor het eerst een hele dag niksen!

Dag 16 Nouakchott – Saint Louis

We staan netjes op tijd bij het konvooi en we vertrekken dan ook mooi op tijd met de hele groep. Dit gaat erg gesmeerd. Er rijdt steeds een Gendarmarie auto voorop en bij elk checkpoint wisselen de auto’s elkaar af en rijden mee tot de volgende enzovoorts. Hierdoor hoeven we niet bij elk checkpoint alle papieren te laten zien en gaat het erg snel. We komen door een stuk welvarender gebied dan gisteren met mooie natuur. Maar wat is het warm! Op het heetst van de dag was het 45 graden. We dronken elk half uur een fles water met zijn drietjes weg en konden niet afkoelen. Tegen de grens van Senegal werden de wegen steeds slechter en moesten we een heel stuk off-road rijden. (terugkijkend hebben zijn we de dag 10 uur onderweg geweest voor een stuk van 280km, dus je kunt je voorstellen hoe slecht de wegen waren). Wel door een mooi natuurgebied waar wilde zwijnen soms zo voor de auto langs kwamen rennen. Vooral de baby wilde zwijntjes zijn erg schattig om te zien. Omdat Evelien nog steeds wat pijnklachten had en Sharon alleen maar gedrogeerd in de auto kon zitten (die wagenziekte pillen maken Sharon net iemand die aan de drugs zit ) moest Richard de hele dag rijden. Bij de grens van Senegal aangekomen hebben we hem maar even in de airco van adhd gezet om af te koelen. Hij zag er even niet zo best uit (leuk man zo’n reis! De één kotsberoerd aan de drugs, de ander aan de pijnstillers en de man van het stel staat ook bijna op instorten.. waar gaat het heen??) Gelukkig gaat de zon bijna onder en koelt het af. Evelien en Sharon voelen zich bij de grenspost al beter en verzorgen Richard goed zodat hij even later ook net genoeg is om hen veilig naar het resort in Saint Louis te brengen. Hier moesten we zoals elke dag weer ‘vechten’ om een kamer. Want mensen zien dat de kamer sleutels op het rekje van de receptionist steeds schaarser worden. Richard begint ook wat egoïstischer te worden en vraagt een paar Belgen om een kamer te delen zodat wij nog net de laatste kamer kunnen krijgen en niet hoeven te kamperen na de voor ons team vreselijk vermoeiende dag. De hele rij achter ons heeft geen kamer en sommige gaan op zoek naar een ander hotel. Wel vervelend want twee teams waar we mee optrekken hebben nu ook geen kamer. Gelukkig blijkt dat er nog een soort trekkershutten zijn en kunnen zij ook de tent in de auto laten. We hebben wel aangeboden dat ze bij ons kunnen douchen maar dat blijkt helemaal niet nodig, want er is een heerlijk zwembad! Rich is er meteen in gedoken en dat had hij ook wel verdiend. Evelien en Sharon zijn ook helemaal bijgekomen in het zwembad. Na een goede maaltijd is Richard meteen het bed in gedoken om te slapen. Evelien volgde snel daarna. Sharon heeft nog een gezellig wat gedronken met de rest. Ze heeft ICMF nog even getrakteerd op een biertje voor het feit dat ze steeds mee mocht rijden onderweg. Het was een zware dag! Deze zullen we achteraf misschien nog wel een keer gaan waarderen als ervaring, maar leuk is anders.. Hopelijk kunnen we morgen gaan genieten van het mooie donker Afrika waarin we eindelijk zijn beland!

Dag 15 Sahara – Nouakchott

’s Ochtends had een aantal auto’s moeite om het strand af te komen. De Peugeots en de ambulance hebben ongeveer 45 minuten gedaan over een stuk van 800 meter. Sharon is vandaag uit voorzorg in andere auto gaan zitten. Onze bladveren bevorderen wagenziekte naar nu blijkt, dus ze is bij ICMF aan boord gekropen. We kwamen door een vreselijk arm gebied tussen het strand en de grote weg en we vroegen ons af waarom we überhaupt niets doen voor dit gebied terwijl we er toch langs komen (De Challenge komt er al voor de zoveelste keer langs namelijk). Wij wisten ook echt niet dat we zulke arme gebieden zouden tegenkomen vóór Senegal. Mensen in vluchtelingenkampen leven nog beter. Er is helemaal niets, geen vruchtbare grond, geen waterbronnen en de mensen leven in tenten van oud plastic. Evelien haar moeder zei ’s middags via de webcam terecht tegen haar dat je niet de hele wereld kunt helpen, maar toch. De korte tocht maakte veel indruk en we zijn erg geschrokken. Vooral toen de mensen bijna hopeloos naar ons toe kwamen rennen voor eten en drinken. We hebben omwille van het konvooi niets uit kunnen delen om geen chaos te veroorzaken en het risico dat we een wanhopig kind onder de auto krijgen te vermijden. Dit voelde zo tegen natuurlijk. Allemaal ramen dicht voor mensen die bedelen voor eten en drinken en gewoon gas erop en doorrijden. Paar rijke westerlingen scheuren even paar dagen door jullie mooie natuur heen en doen er vervolgens niets voor terug. Tja…

Het was wederom erg warm en na een rit over een goede weg kwamen we op het heetst van de dag aan in Nouakchott. Hier bleek wederom dat ‘eigen groep eerst’ hoogtij viert binnen deze challenge. De Auberge waar we kwamen had maar beperkt aantal kamers en slaapzalen. Terwijl wij netje in de rij stonden bij de receptie hadden een paar groepen al wat kamers geclaimd door mensen meteen geld in de handen te drukken. Althans zo leek het voor ons bij de receptie, misschien dacht men wel hetzelfde over ons dat wij meteen naar de receptie zijn gelopen. Enfin, iedereen is moe en vies na drie zware dagen en wil graag en kamertje en een douche dus ook wel begrijpelijk. Marvin had dit meteen al doorgehad en was zo slim geweest om naar een hotel aan de overkant te lopen. Hier heeft hij 6 kamers gereserveerd terwijl de rest van de teams nog zaten te ‘vechten’ om een bedje op de slaapzaal. Nou dit bleek een geweldige zet. Het was een 4 sterren hotel, met airco, bad douche etc. en een goed restaurant. Hier blijkt maar hoe verwend we zijn en stiekem eigenlijk heel graag naar deze luxe verlangen na 3 dagen zweten, zandhappen en niet douchen en al niet meer genoegen nemen met de auberge als de mogelijkheid zich voordoet. We zijn zo snel als we konden naar het hotel gegaan en de douche in gerend als het ware. Evelien en Sharon konden niet eens op elkaar wachten en zijn er samen maar onder gedoken.. Daarna alle drie voor pampus op bed gelegen om bij te komen. ’s Avonds was er een briefing en gaf Cor aan dat hij niet verder rijdt en de auto achterlaat. Hij gaat met team LOC verder. In het restaurant goed gegeten. Richard had na drie dagen soep, noedels en rijst wel zin aan ‘veul vleesch’ en heeft een mega steak besteld ter grote van 3 biefstukken (in NL). Met buikje rond zijn we gaan slapen. Morgenvroeg moeten we om 8.30 uur getankt en wel klaar staan voor het konvooi naar de grens met Senegal. Het schijnt een zware dag te zijn met slechte wegen. We gaan het zien…

Dag 14 Sahara

In de ochtend hebben we het kamp opgeruimd en zijn we bij zonsopgang verder richting het zuiden vertrokken. We kwamen er achter dat Susanne van team LOC ook mee was terwijl hun bus er niet was. Deze heeft, naar nu blijkt, de auto van Cor op sleeptouw genomen richting Nouakchott. Hij heeft deze hele reis al motorproblemen en gister bleek de zware route toch weer teveel van het goede voor de auto te zijn geweest, waardoor Peter van team LOC heeft aangeboden hem te slepen. Dit betekende echter dat zij niets van het zand happen mee gingen krijgen en rechtstreeks naar het hotel zouden rijden. Susanne wilde wel door de Sahara en die is achter gebleven. Team SOS heeft toen een plekje voor haar vrij gemaakt. Evelien en Sharon hebben haar in de auto mee genomen in de ochtend en Richard is bij team SOS in gaan zitten. Zo kon hij mooi foto’s en filmpjes maken van de Jeep terwijl die rijdt en kon Susanne ook even off-road rijden. De ochtend was een prima, relatief vlakke, route. De middag was een redelijker hel voor de meiden. Sharon werd wagenziek en Evelien kreeg voor het eerst deze reis last van haar spieren. De weg was vreselijk zwaar, erg veel mul zand, diepe kuilen en om de zoveel kilometer stond er een auto vast. Vooral de twee Peugeots hadden het zwaar te verduren. Wij hadden voor het eerst deze reis een engeltje op de schouder, want we hebben enorm geluk gehad. Rond de middag stonden we weer even stil toen 5xzout tegen Richard zei dat er een enorme plas olie onder de Jeep lag. Rich helemaal bang dat de carter gescheurd was bij een flinke bult even daarvoor en het einde verhaal zou zijn. Want de carter was helemaal nat. Meteen schoten Marvin en Mark ons te hulp en bleek er een moer bij de motor los getrild te zijn. Als we nog paar 100 meter door hadden gereden hadden we de motor vast laten lopen! We hebben dus veel geluk gehad dat 5xzout het gezien heeft. Na een snelle reparatie en bijvullen van de olie konden we weer verder. Het werd erg warm en men besloot naar het strand te rijden om zo onze weg te vervolgen. Hier hebben we onze eerste fata morgana gezien, want we dachten constant de zee al te zien en bleek het gewoon zand te zijn. Na een korte stop en pootjebaden gingen we langs de kust verder. Dit was voor de meiden niet te doen. We moesten 40 km over een hobbelig strand. Sharon kon niets binnen houden en Evelien slikte de ene naar de andere pijnstiller. Het was een vreselijke weg. Des te groter was de voldoening toen we stopten in een baai waar we de tenten op gingen zetten en we allemaal meteen een duik gingen nemen in de zee. Heerlijk was dat! Zo vies van zweet en zand en dan lekker afkoelen in de zee. ’s Avonds wederom gezellig. Al was ons rantsoen aardig aan het opraken waardoor we niet echt een fatsoenlijk maaltijd op tafel konden krijgen. Blik minestronesoep en droge rijst met een smaakje was ons avond eten. Na de 20 liter water die we die dag met zijn drietjes hadden gedronken hadden we ook niet heel veel eetlust dus dat kwam wel goed uit. Na twee zware dagen morgen op naar Nouakchott (en een douche!)!

Dag 13 Nouadhibou – Nationaal Park (Sahara)

Het vertrek van camping Abba verliep niet erg soepel. We hebben nog niet echt een systeem in de kampeermodus en de verwachtingen liggen nogal wat uit elkaar.. (Netjes gezegd: Sharon heeft nog nooit echt gekampeerd en heeft wat moeite om de meer ervaren Evelien te begrijpen en andersom.) Ach, als we na twee weken op elkaars lip pas een eerste kleine bitchfight hebben, mogen we niet klagen! Omliggende teams amuseren zich kostelijk om onze stress situatie, we zijn namelijk echt pas als laatste klaar! Alle auto’s draaien de motoren al en Richard en Eef komen nog helemaal nat de douche uit rennen (Sharon zit al netje met make up en al in de auto, u begrijpt de situatie..) Maar gelukkig zijn we net op tijd om met een ‘gezellige’ stilte in de auto aan onze Sahara trip te beginnen!

Eerst gaan we brandstof inslaan, in konvooi langs de pomp, 1 voor 1 tanken, jerrycan vullen en de volgende.. Daarna eten kopen en drinken inslaan bij naar alle waarschijnlijkheid de ‘neef’ van de hoofdgids, die moet waarschijnlijk een commissie hebben, want prijzen zijn ‘ineens’ een stukje hoger… Iedereen koopt daar ladingen water in en we zien de voorraad van het kleine winkeltje al snel slinken. Evelien heeft het alweer door en eigenwijs als ze is gaat ze met twee Belgische jongens naar een zaakje verderop en verlaat het konvooi.. Ze komt terug met heel goedkoop drinken, dat wel, maar niemand weet dat ze weg is… Als de rest van het konvooi vertrekt staan wij dus nog te wachten op Evelien. Net nu de stress van het vertrek bij de camping net verdwenen is, raakt Richard lichtelijk in paniek als hij Evelien nergens kan vinden en iedereen al wegrijdt. Na twee minuten komt ze een steegje uit rennen met de Belgen en na een flinke ‘nooit weer doen’ van Richard gaan we weer met de ‘gezellige’ stilte naar het konvooi en sluiten na een poosje weer aan. We zien hier nog de ‘langste trein ter wereld’ naar Cor’s zeggen. Deze vervoert ijzererts uit het binnenland naar de kust ter verscheping. Indrukwekkend om te zien.

We kunnen 3 routes rijden. Elke route krijgt zijn eigen gids en bewaking mee. 1 is langs de kust via de groot gedeelte ‘verharde’ weg in één keer naar Nouakchott zonder overnachting in de Sahara en op het strand met dus 2 rustdagen. Route 2 en 3 zijn door de Sahara volgens dezelfde weg met zelfde kamp etc. Alleen gaat groep 3 eerder de Sahara in en nog een extreme zandpiste rijden. Wij hebben gekozen om route 2 te kiezen en gaan in een aparte groep op een bepaald punt de Sahara in. We zullen dan tegen de avond groep 3 ontmoeten en een kamp opzetten midden in de zandvlakte.

De groepen zijn  net opgesplitst als we na een poos rijden door de Gendarmarie van de weg worden geplukt. Groep 3 blijkt geen vergunning te hebben om dat expliciete stuk Sahara in te mogen! Ze willen dat wij langs de kant van de weg gaan wachten terwijl zij ondertussen groep 3 gaan zoeken en naar ons gaan brengen. Daar sta je dan.. op het heetst van de dag in 43 graden op een plek zonder schaduw.. Na een dik uur wachten kwam Evelien op het idee om ons grote zonnedoek tussen de auto’s te spannen. Nou dit heeft ons erdoor getrokken.. De gevoelstemperatuur daalde wel 10 graden en uiteindelijk hebben we er 3,5 uur staan wachten. De moraal om de Sahara in nog in te gaan was bij sommige teams tot een dieptepunt gedaald, maar gelukkig heeft Rich ze, onder het genot van een cup a soupje ervan overtuigd om deze eenmalige ervaring niet aan ons voorbij te laten gaan nu we al zo ver zijn. En wat zijn we daar blij om.. de rit naar het kamp was geweldig! Elke keer als er weer een auto vast zat in het zand wisselden we van chauffeur omdat iedereen het een kick vond om daar te rijden. Wij hebben zelf met ons Jeepie niet 1x vast gezeten! Tegen zonsondergang hebben op een grote vlakte een kamp opgezet. Richard, Mark en Marvin kwamen als eerste aan en zagen een enorme adelaar (witte kop, gele snavel, bruine onderkant. Perfect beest) die voor hun neus wegvloog. Spanwijdte van een paar meter. Machtig mooi gezicht!

Eenmaal bij het kamp leek het logisch dat we alle auto’s in een rondje zouden zetten zodat we maximaal beschermd zijn tegen de (soms harde) wind en de tenten zo niet de hele nacht klapperen als een gek. Echter, je ziet nu wat groepsvorming doet met een grote groep en elke ‘groep’ ging op zijn eigen manier op zoek naar de beste manier om te overnachten. Wij zijn uiteindelijk ook maar met de andere 5 teams in een klein kringetje gaan staan en we hadden net genoeg ruimte om de tenten daar binnen op te zetten. We hebben gezellig rond het kampvuur gezeten en na het eten hebben Angie en Pino en Ed en Josje prachtige wensballonnen de lucht in laten gaan en heeft Sebastién nog wat vuurpijlen afgestoken. Het was bijna volle maan en de lucht was helder, dus het was een hele mooie ervaring!

Vervolg dag 12                                                                                

Allereerst even uitleg over de werkelijke reden van onze vertraging van dag 11. Alle teams hebben met de organisatie van de Challenge afgesproken geen communicatie op internet te zetten omdat we niet zeker wisten hoe alles was gegaan en we wilden mensen niet onnodig ongerust maken. Maar Dennis en Janine hebben een zwaar ongeluk gehad in de avond van dag 10. Voor meer informatie lees de blog van Gert Jan de Vreugt. Hij was ooggetuige en de eerste auto ter plaatse om hen te helpen. Mochten jullie dit bericht lezen Gert Jan en Jans. Echt geweldig wat jullie voor onze mede Groningers doen en al hebben gedaan! Respect!

http://www.texel-banjul.nl/nieuws/bericht/1005/gestrand-in-casablanca-!

Nu het vervolg van dag 12.

We zijn rond de middag vertrokken naar de grenspost. Dit was net als bij de Ferry overtocht naar Tanger weer een heel circus. In dit geval eentje zonder problemen, maar wel uiterst vermakelijk (althans Richard geniet steeds enorm van de inefficiëntie en het effect wat dat op mensen heeft, maar ook de meiden houden zich aardig rustig en laten alle capriolen mooi over zich heen komen).

Tussen de grenzen ligt een stuk niemandsland waar aan de zijkanten landmijnen zouden moeten liggen. Hier was het zaak zo goed mogelijk achter de gidsen aan te rijden over een erg slechte weg. Uitgebrande auto’s aan de zijkant doen wel vermoeden dat er af en toe een mijntje af is gegaan, maar Cor heeft het nog nooit zien gebeuren in al die jaren. Eenmaal bij de grens van Mauritanië aangekomen begon het circus opnieuw. Alle auto’s in een rijtje staan. Alle chauffeurs naar hokje 1 met de autopapieren, paspoorten inleveren en wachten tot alles met pen is opgeschreven in het grote logboek. We zijn in Afrika, dus schrijven is niet hun beste kwaliteit en het werktempo is evenredig dus we staan hier nog wel even. Na anderhalf uur mochten we door rijden en kregen een escorte van de Gendarmerie naar Nouadhibou. De weg er naartoe was een enorme shock. Het ziet er nog steeds uit als een ex-oorlogsgebied, het is gruwelijk arm en de sfeer is erg grimmig bij de checkpoints. Zelfs de Gendarme controleert de Gendarme. Waar normaal gesproken constant geouwehoerd wordt over de 27mc bakkies was het de hele rit stil in elke auto. Waarschijnlijk was iedereen onder de indruk van de arme bende waarin we aan het rijden waren. We zijn toen naar een ommuurde beveiligde camping geloodst en daar hebben we onze tent opgezet op naar omstandigheden zeer nette kampeerplaatsen. We hebben een gezellige avond gehad rond een kampvuur met de 5 teams waar we nu wel structureel mee beginnen op te trekken (Edjo, Adhd, BB, Angie/Pino en ICMF) en zijn onder luide muziek van de naburige disco als een blok in slaap gevallen. Morgen gaan we de Sahara in!

Dag 12  Dakhla tot Nouadhibou

Terwijl we dit schrijven zitten we nog maar halverwege de dag. We zijn zoals gepland  om 5.15 uur opgestaan om om 6.00 uur in konvooi te vertrekken. Echter heeft onze groep geen rekening gehouden met de 2e tijdzone van Marokko. We zijn dus een uur te vroeg! Balen, want we hadden graag nog wat langer geslapen. Omdat er geen enkele faciliteiten waren, de andere teams nog sliepen en wij klaar waren voor vertrek, zijn we toch toch maar gaan rijden. Met ADHD, Angie/Pino, Edjo, ICMF en de Brabo’s zijn we in 1 stuk naar de verzamelplaats voor de grens gereden. 3,5 uur later konden we genieten van een ontbijt (NOT, droog brood en vieze thee). Maar bij gebrek aan beter en het feit dat onze voorraad Nederlandsche ontbijtkoek nu toch echt eindig is hebben we het toch maar genomen. Rustig de tijd genomen om de batterijen op te laden van de camera en laptop en om de site bij te werken. Straks vertrek in konvooi naar de grens en dan zijn we 3 dagen uit de lucht! Dus niet telefonisch bereikbaar en geen internet mogelijkheden! Laten we afsluiten met te zeggen dat we tot op dit moment gezond zijn en dat het goed gaat met ons. Tot over een paar dagen!

Dag 11  Camp Bedouine (Laayoune) tot Dakhla

Vandaag is het 15 oktober 2013. Het is klaarblijkelijk beetje verwarrend dat de dagverslagen niet synchroon lopen met de datums voor sommige mensen . Vandaag zouden we enorm veel kilometers willen maken. Hier kon al vrij snel een streep door. We werden overstelpt met checkpoints. We kwamen er achter dat de registratie fiches die Cor heeft geïntroduceerd in deze echt een uitkomst zijn. Thuis hebben we per persoon 40 kopietjes gemaakt van een formulier met onze persoonlijke gegevens, auto gegevens etc. Deze kunnen we naar nu blijkt steeds afgegeven in plaats van ons paspoort en kunnen we vrij snel steeds verder. Alleen vragen ze bij het poortje 100 meter verder ook weer om hetzelfde formulier en zo kunnen we per auto weer stoppen. Zo schiet het dus niet op! Nadat we de stad Laayoune voorbij zijn kunnen we eindelijk flink doorrijden. Echter na een uur valt zomaar de versnellingsbak van Tony/Edeltraud onder de auto naar beneden en veroorzaakt een klapband. De auto is naar een open plek gesleept en de eerste conclusie was dat deze auto niet meer gaat rijden deze challenge. Echt heel zonde en erg voor dit team! Gelukkig waren we nog in Marokko en viel de internationale sleepservice onder de verzekering. Ze zijn blijven wachten en onder het mom van ‘de tour wacht op niemand’ zijn wij na ongeveer anderhalf uur (gezellig) oponthoud weer verder gereden. We zijn aan begin van de avond aangekomen op het schiereiland Dakhla. Erg mooie plek. Jammer dat hier geen rustdag gepland staat, want je kunt hier heel goed (leren) kitesurfen en er zijn hele mooie strandjes en baaitjes. Op de erg winderige camping aangekomen hebben we besloten een ‘chambre’ te huren en daar de matjes uit te rollen. Chambre klinkt erg luxe maar was echt een noodzakelijk kwaad . Een klein betonnen hokje met veel vliegen zonder sanitaire voorzieningen was onze plaats voor de nacht. ‘Gelukkig’ gaan we om 5.15 uur alweer opstaan, dus we hoeven er niet lang te zijn! Morgen naar Mauritanië!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dag 10  El Ouatia tot Camp Bedouine (Laayoune)

Vandaag zoals eerder vermeld een relatief korte rit. We hebben daarom kunnen uitslapen en zijn pas rond 11.00 uur vertrokken naar het zuiden. Na ongeveer een uur rijden werden de eerste contouren van het begin van de Sahara zichtbaar. De Atlas gaat langzaam over in vlakkere stukken en voor het eerst deze reis kwamen de wilde dromedarissen zich aan ons voorstellen. De checkpoints beginnen elkaar aardig op te volgen want we moesten op het relatief korte stuk drie keer onze papieren afgegeven. Bij het laatste checkpoint werd aangegeven dat een kwartier eerder een groep van 3 auto’s was gepasseerd en inderdaad, na een half uur kwamen we de teams waar we voor Marrakech afscheid van hebben genomen weer tegen. Samen met Edjo, ADHD en Angie/Pino zijn we doorgereden tot Camp Bedouine. Hiervoor moesten we 2,5 km off-road rijden om op een prachtige plek te komen. Voor het eerst konden we onze 4×4 pook goed testen en we gleden als het ware over de hobbelige weg. Test geslaagd dus! Aangekomen bij het kamp bleek de bus van LOC er ook al te zijn net als de twee Renault Espace teams. Na het zoeken van een geschikte vlakke plek voor de tenten zijn we een paar uur met zijn allen in het stenen zwembadje gaan zitten genieten van het mooie uitzicht. Om een goed maal te kunnen krijgen bleek het handig om alvast vooraf aan te geven wat we wilden eten. Er is namelijk de mogelijkheid om verschillende gerechten met kamelenvlees te bestellen, maar dat moest wel vooraf worden aangegeven. ’s Avonds in de berbertent prima gegeten. Evelien en Sharon hadden een tangine met kamelenvlees en Richard kamelenvlees op een spies. En het was heerlijk! Na de briefing nog even gezellig samen gezeten en toen de wind een beetje ging liggen hebben we de tent ingericht om te gaan slapen. Afgesproken met de deels herenigde groep om de volgende dag vroeg op te staan om 1 tussenstop over te slaan en in 1 keer door te rijden naar een hotel vlak voor de grens met Mauritanië. Morgen dus een lange dag! Volgens Cor een saaie met constant rechts de zee en links woestijn. We gaan het zien!

 

 

 

 

 

 

 

Dag 9  Talouine – El Ouatia

Vandaag was een echte reisdag, zoveel mogelijk kilometers maken om richting Laayoune te komen. We hebben besloten niet via Tafraoute te gaan vanwege het feit dat we al iets achter lagen op het schema en het lot niet wilden tarten. Ook zijn de bergen voor de Peugeot van Vis niet het beste voor hun radiateur. Echter was de weg nog aardig bergachtig, maar wel prima te doen. Weer wisselden landschappen elkaar af en snappen we steeds beter waarom steeds meer films in Marokko worden opgenomen. Ondanks dat we er nog nooit geweest zijn lijkt het net of je door een filmset rijdt in het Wilde Westen of in Mexico. Ook wordt het steeds dunbevolkter en worden de middelen schaarser. Je kunt bijna nergens meer betalen met Visa bij bijvoorbeeld tankstations en daar heeft vooral meneer Vis geen rekening mee gehouden. Ook wij zaten inmiddels schaars in de Dirhams en de terwijl de tank steeds leger werd en we steeds vaker te horen kregen dat we niet met creditcard konden betalen (ondanks dat het stond aangegeven). Gelukkig bracht de reservetank ons nog tot Tiznit (Richard tot vervelends toe: ’t is niet… en alles wat hij daarbij kon verzinnen..) en daar konden we de auto weer vol gooien. Bij een volgende stop 3 uur later leek het alsof men getracht heeft de reservetank en het reservewiel van ons dak wilden halen, want na 5 minuten rijden zat onze reservetank namelijk bijna in de voorruit van de familie Vis! Er waren knopen los gehaald en waarschijnlijk waren we net op tijd weer naar buiten gegaan van de stop en heeft men het niet af kunnen maken. Met als gevolg bijna een flink ongeluk. ’s Avonds aangekomen in en prima hotel aan de zee en ook hier geen keuken meer open. Wel wilde iemand nog friet en salade voor ons maken en dat hebben we uiteindelijk gegeten. Vandaag 561 km gereden in 9 uur, dus morgen nog maar 280 km naar Laayoune voor de eerste overnachting in een Berberkamp!

 

Dag 8 – Marrakech tot Talouine

Bij het uploaden van ons laatste verslag op dag 7 was Sharon al op bed gegaan. Toen Richard en Evelien de kamer binnen kwamen moesten ze dus alles in het donker zien te vinden. Dit was allemaal goed gegaan, als we niet in Marokko waren geweest en rondom alle deuren mooie sierpoortjes zijn gemaakt. Richard is hier met zijn hoofd vol tegenaan gelopen. Met als gevolg dat hij een barst van 2 cm op zijn voorhoofd had, een klein stukje van zijn voortand mist en waarschijnlijk een lichte hersenschudding. Dus rond middennacht hebben Sharon en Evelien de EHBO tas er weer bij gepakt en hebben Richard verzorgd op de vloer van de hotelkamer. Uiteindelijk is hij met een paar mooie zwaluwstaarten op zijn hoofd en een koude lap gaan slapen. De volgende dag voelde Richard zich alles behalve lekker en hebben de meiden dus alles op zich genomen. (Inmiddels gaat met Rich alles weer prima, dus niemand hoeft zich zorgen te maken. Al is hij wel bang voor een litteken en aangezien hij naar eigen zeggen zijn geld verdient met zijn gezicht… tja…). We hadden de route van vandaag uitgestippeld naar aanleiding van de spotter van team LOC die dezelfde route een dag eerder had gereden. We konden op deze manier precies zien hoe lang we over het af te leggen stuk zouden doen. We zijn samen met de familie Vis vertrokken naar Ait Ben Haddou, waar we rond 16.00 uur aankwamen. Dit was wat later dan gepland, veroorzaakt door enig oponthoud door koelingproblemen bij beide auto’s. Bij onze auto is halverwege de koelvloeistof slang weer los geschoten en bij fam. Vis bleek uiteindelijk de radiateur niet goed te zijn ontlucht waardoor er een constante temperatuur van 90 graden hun auto in werd geblazen. Gelukkig vonden we vrij snel een kleine garage waar de lokale monteurs zich over onze auto’s hebben gebogen. Al met al zijn ze een half uur bezig geweest en toen konden we weer vertrekken. Tot onze grote verbazing eigenlijk zonder te betalen. Dat kon natuurlijk niet Altijd fijn hoe blij je dan iemand kan maken met een klein bedrag! Daarna hebben we onze route weer voortgezet, deze leidde ons langs prachtige wegen met grote verschillen en kleuren in het landschap. Het was een genot om het te bekijken, soms iets minder om er door te rijden gezien de haarspeldbochten… Zoals gezegd zijn we naar Ait Ben Haddou gereden en hebben daar het bouwwerk bezocht, erg indrukwekkend! Het hele dorp is gebouwd van leem en stro en er wonen nog een paar mensen met een paar dieren. Deze verdienen vooral hun geld met de toeristen die het dorp bezoeken. Ook wij kregen een leuke tour met een gids en vertelde ons van alles over het dorp en over de vele films die er zijn opgenomen. Voor meer info check wikipedia . Daarna hebben we de route ingezet naar Talouine. In deze plek had team LOC ook overnacht dus wisten we zeker dat hier slaapplekken te vinden zouden zijn. Uiteindelijk zelfs in het zelfde hotel geslapen als hen (stom toeval). Alleen bij aankomst bleek de keuken juffrouw geen zin meer te hebben in het koken van een maaltijd voor 5 personen. En voor het eerst hebben we ons gaspotje uit de bak getrokken. We hebben een heerlijke macaroni met bolognaise saus gekookt! En nu hadden we ook voor het eerst een beetje het kampeer gevoel. En aangezien de bedden weer keihard waren hebben we weer op onze matjes geslapen. Het kamperen begint er langzaam aan te komen!

 

 

 

 

 

 

 

 

Dag 7 – Rustdag Marrakech

Vandaag heerlijk rustig aan gedaan. We hebben erg goed en lang geslapen dat was ook wel even nodig. We hebben lekker laat in de ochtend op een lounge bank van het dakterras van ons hotel goed ontbeten met prachtig uitzicht over de hele stad. Even rustig de tijd genomen om onze site bij te werken, foto’s van de afgelopen dagen te bekijken en de rollercoaster ride van de afgelopen dagen te laten bezinken. Ook checken we even waar de andere teams uithangen en we blijken samen met de familie Vis de enige te zijn die vandaag nog in Marrakech blijven. Aan het einde van de ochtend zijn Evelien en Sharon wat kleding gaan wassen en in de middag zijn we met de taxi de stad in gegaan om wat highlights van de stad te bekijken. De zon had er vandaag niet veel zin in, maar na de 37 graden van gisteren was het ook wel even lekker. We konden zo met minder hitte door de mooie tuinen en de stad wandelen. We hebben het waterbassin Menara bezocht, door de tuinen van de grote moskee gelopen en gewinkeld in de vele Souks. Maar het hoogte punt van de dag was toch wel het bezoek aan de hammam 1001 nuits. Want voordat we de woestijn in duiken moeten we toch wel schoon gebadderd zijn We zijn helemaal gescrubd, afgesopt, in de zwarte algen zeep gezet en heerlijk uitgezweet. Daarbij is Rich geschoren en goed gemasseerd en hebben Sharon en Evelien de voetjes weer netjes voor elkaar dankzij de pedicure. Dus we kunnen met vers gelakte nageltjes de Sahara in over een paar dagen! Sharon heeft de dames nog een kleine cursus in nailart gegeven, want ze kenden alleen traditioneel Marokkaans. Daardoor hebben we hier uiteindelijk wel 2 uur (ipv het geplande uurtje) door gebracht in de hammam. We hebben met een loom hoofd nog van de hammam heerlijk gegeten bij Charlot (het Charlie Chaplin restaurant) en zitten nu nog even rustig na in het hotel. De planning voor morgen is met familie Vis vastgelegd, naar Ait Ben Haddou. Waarna we door gaan rijden tot we een slaapplaats vinden. Waar we terecht komen zien we dus nog wel, grote kans dus wel dat er geen WIFI is. De planning is om zondag door te rijden naar Agadir en dan de weg vervolgen naar Laayoune. Hier moeten we maandag avond om 20.00 uur zijn voor de volgende briefing. Mogelijk dus pas daar weer een verslag. Iedereen nog bedankt voor de leuke berichtjes!

 

Dag 6 – Ouzoud tot Marrakech

Ondanks de shabby omstandigheden in het -1 sterren hotel :) , hebben we alle drie heerlijk geslapen. Een douche zit er niet voor iedereen in, omdat er alleen nog maar een beetje water uit de douche druppelt. Het verblijf bleek inclusief ontbijt dus we schuiven lekker aan. Daar blijken er verschillende plannen te zijn voor de route van vandaag. En ondanks dat wij weten dat we naar Marrakech gaan toch even overleg met de anderen. Angie/Pino, Adhd en Edjo besluiten om naar Essouira de rijden en wij rijden met Familie Vis en LOC@ naar Marrakech. Weer een totaal ander landschap dan gisteren en gelukkig dit keer een korte rit van 2 uur. In Marrakech aangekomen besluit LOC@ het hotel uit het roadboek te nemen vanwege de beveiligde parkeerplaats en scheiden wij onze wegen. Wij zijn samen met familie Vis verder gegaan. Na een prima lunch op Djemma el Fna plein besluiten we dat we best wel wat luxe willen voor dit verblijf en gaan we op Richard zijn standaard manier in een internetcafé via Booking.com op zoek naar een mooie deal in een hotel met hoge beoordelingen. En het was weer raak, een prachtig hotel met zwembad, dakterras, hamam, welkomst thee en dat alles voor weinig … ‘Meneer Vis’ is tandarts en heeft behoorlijke leuke verhalen te vertellen.. erg leuk gezelschap dus.. We hebben lekker gezwommen, gebaden in de zon, de tourist uitgehangen in de souk en hebben een lekker lokaal hapje gegeten in het centrum op het Djema el Fna plein. We zijn redelijk optijd op bed gegaan om morgen weer fris en fruitig van de stad te kunnen genieten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dag 5 – Fez tot Ouzoud

Iedereen lekker lang geslapen en een heerlijk ontbijt gemaakt. Zoals afgesproken om 11.00 verzameld met de andere teams en in overleg gegaan over de planning van de dag. Mensen die de zware route gaan rijden zijn met z’n allen al rond 09.00 uur vertrokken. We hebben ze vrolijk uitgezwaaid en waren blij dat wij nog lekker konden relaxen! Team Bossche bollen besluit gezien de enkel van Mark niet meer de zware route te doen. Even als Team Edjo, die het na de lange dag van gisteren het ook wel hebben gehad. Team ICMF heeft gedwongen voor extreme route moeten afhaken vanwege brand in hun auto gisteren. Team Vis sluit ook aan en we rijden met 8 auto’s naar de watervallen van Ouzoud. Weer een prachtige weg met mooie dorpen en uitzichten. Met 8 auto’s door de bergen rijden is eigenlijk net teveel als je steeds moet inhalen. Het schiet dus ook niet echt op, we zien de geplande reistijd van 4,5 uur snel uitlopen en houden rekening met weer een lange dag. Rond de avondtijd begint de auto van Angie/Pino (evenals gisteren) problemen te krijgen met schakelen en we hebben een paar keer oponthoud. Terwijl we in het donker een hele steile bergpas over moeten met erg veel haarspeldbochten komen ook wij bovenop de berg in de problemen. Gelukkig staan we net stil wegens weer schakelproblemen bij Angie/Pino. Er komt ineens veel rook uit onze motorkap en als Eef de motorkap open wil doen worden haar voeten klets nat. Snel omgeroepen dat we problemen hebben en iedereen is gestopt. Uit alle hoeken kwam meteen hulp van de andere teams. Diagnose: gesprongen koelvloeistof slang en totaal geen vloeistof meer in de radiateur. Dan zie je maar hoe handig het is dat we met veel auto vakmensen optrekken. Binnen 20 minuten zit de auto weer vol met koelvloeistof, is de slang gerepareerd met een stuk van de gasslang van team Edjo en de motortemperatuur weer normaal en kunnen we weer rijden! Echter kan Pino op dat moment niet meer schakelen en alleen nog in zijn 1 de berg oprijden. Omdat iedereen erg vermoeid begint te raken, het donker is, de weg op de kaart nog heftiger leek dan die van gisteren, we niet weten hoe lang we nog moeten rijden en onze auto net nog stond te roken, besluiten een paar teams terug te gaan naar de grote weg en de watervallen helaas over te slaan. Marrakech is nog te ver en we besluiten bij de eerste gelegenheid een slaapplek te zoeken. Dit duurde echter nog even omdat het erg onbewoond gebied is en rond 21.00 uur vinden we een hotel in een klein dorpje. We krijgen een prima maaltijd aangeboden en een redelijke kamer. Samen eten was erg gezellig. Na toch weer een lange maar erg gezellige en bewogen dag gaan we rond 23.30 uur slapen (in plaats van de geplande aankomst van 16.00 uur bij de watervallen).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dag 4 – Sotogrande tot Fez

Zoals gezegd was het erg vroeg. In het donker hebben we verzameld om in konvooi met alle voertuigen naar de boot te rijden. Hier moesten we een tijdje wachten omdat alle vrachtwagens die ons voor gingen, achterstevoren de boot op moesten. Hier hebben we genoten van de heerlijke lucht van de Nederlandse koeien in de vrachtwagen naast ons. Eenmaal op de boot konden we even goed wakker worden en hebben we nog genoten van mee zwemmende dolfijnen! Eenmaal aangekomen in Marokko hebben we een tijd moeten wachten door geouwehoer bij de douane. We zijn met de auto’s door een scan heen gekomen, hebben meerdere papiertjes in gevuld, zijn wat heen en weer gereden tussen de vele loketjes en hebben rustig afgewacht. Tot het signaal kwam dat we de grens over mochten. Hierna hebben we nog wat boodschappen gedaan in Tetouan en geld gewisseld. We zijn vertrokken met  5 auto’s door het Rifgebergte,  ADHD voorop, Team Angie/Pino, Marvin/Mark en Loc@. Richard heeft halverwege Frans (Pino) afgelost en achter Evelien aan gereden op zware en stijle onverharde bergpassen. Voor het eerst komen de 27mc bakken echt van pas! Topgear style gingen we door een, achteraf gezien, hele gevaarlijke weg. Evelien heeft nog een ongeluk weten te voorkomen door erg goed te rijden. De door Google en TomTom aangegeven reistijd mag wel keer 2 komen we achter. Vanaf de berg Fez nog bij nacht gezien, met mooie stadsmuren. Helaas wel erg laat aangekomen op Bungalowpark in Fez om ongeveer 23.00 uur lokale tijd (01.00 uur NL tijd). We waren allemaal meer dan kapot met een dag van bijna 19 uur!! We hebben een prachtig huis gedeeld met ADHD en daar een eigen potje gekookt. Er was een aantal teams die bij grens hebben gewacht, dit aangezien de Sjarlekains met de ambulance niet door de douane kwamen. Deze groep komt een half uur na ons aan op het park. We hebben nog even staan bijkletsen over elkaars belevenissen en hen nog deel van ons eten gegeven. Met de teams waarmee we vandaag hebben gereden hebben we afgesproken om lekker te gaan uitslapen en morgen weer samen verder te rijden. De wekker staat voor morgen om 10.00 uur. Wel geweldige dag gehad! De reis lijkt nu pas echt begonnen!.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dag 3 – Granada tot Sotogrande

Helaas is een 4* geen garantie voor een lekker bedje… Wel fijn dat de auto onder dak stond. Na het ontbijt bleek dat er maar een beperkt aantal kaartjes per dag werd verkocht voor het Alhambra en is Rich dus als een gek in de rij gaan staan. Gelukkig op tijd en om 14.00 uur mochten wij naar binnen. Voor die tijd hebben we nog even boodschappen gedaan en Granada kort bezichtigd. Het Alhambra was echt prachtig en voor iedereen aan te raden. Beetje jammer was dat we om 16.00 uur pas het paleis in mochten en om 16.45 naar de taxi moesten. Dus dat gedeelte was een kwestie van redelijk snel doorlopen en foto’s maken. Iets later dan de planning zijn we in de auto gesprongen en vertrokken naar Sotogrande. Hier kwamen we om 19.30 uur aan en werden we verwelkomd door bijna alle teams. We hebben genoten van alle verhalen van de andere teams over wat goed en vooral wat echt niet goed ging. Blij om te horen dat iedereen veilig weer was aangekomen. Bij het hotel kregen we een briefing over de komende dagen. En daarna zijn we met een aantal teams lekker een hapje wezen eten. Tijdens het eten hoorden we de details over de enkel van Mark (van team Bossche bollen), die de dag ervoor zich flink had verstapt. En Sharon, verpleegkundige die ze is, moest natuurlijk hem even professioneel verzorgen. Met grote dank aan alle verband materiaal donaties was dit goed mogelijk. Daarna een kort nachtje gemaakt in een fijne kamer. Om 05.45 ging namelijk het wekkertje weer.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dag 2 – Bordeaux tot Granada

Om 09.00 uur werden we allemaal heerlijk uitgerust wakker. Na wat rijzende wenkbrauwen bij Richard over de nog niet efficiënte manier van werken van de dames, zijn we uiteindelijk om 10.15 uur vertrokken uit Bordeaux. Voor vertrek nog snel even een berichtje gepost op de website en daarbij even de spotters bekeken en het sms board. Verrast over de technische problemen o